VURGU : Bir sözcükteki  hecelerden birinin ya da cümledeki sözcüklerden birinin diğer hecelere ya da sözcüklere göre daha baskın, belirgin söylenmesine vurgu denir. 

Vurgu, cümle vurgusu, pekiştirme vurgusu, ahenk vurgusu, tamlama vurgusu, şiddet vurgusu, anlam ayırıcı vurgu’ vb.

Sözcük Vurgusu : ilk, orta veya son hecede görülebilir. Vurgunun yeri, anlamı vurgunun yerini belirleyebilir.

a-)Tek heceli sözcüklerde vurgu yoktur. 

Dün, dar, kaç, koş,kaş, gül, gör, muz, sor, toz, zor vb.

Bu kuralın dışında kalan ‘en’,’çok’,’pek’ gibi derece belirteçleri ise vurguyu kendi üzerlerine çekerler.

b-)Çok heceli sözcüklerde vurgu,genelde son hecededir.

Cümle vurgusu:  Bir cümlede vurgulanmak istenen kelimeye yapılan  baskıdır.

Türkçede sözcük vurgusunun yeri değişkendir. Ama bir genelleme yapacak olursak, Türkçede vurgu çoğunlukla sözcüklerin son hecelerinde olur ve sözcüğün aldığı eklere doğru kayar. Ancak bu kuralı bozan pek çok örnek vardır. Bazı durumlarda vurgu ilk ya da orta hecede bulunabilir .

Parçalarüstü Ses Birimleri 

-Vurgu

- Ulama

-Tonlama

-Durak

-Kavşak

Tını