H sesi 

Türk alfabesinin onuncu harfi. Gırtlak ünsüzlerinin sürekli ve sert olanıdır. Ağız, tıpkı kalın “a “ ünlüsünün çıkarıldığı durumdadır. Yani dil, doğal duruşundan geriye doğru biraz yükselir, dudaklar hareketsiz, yanaklar gevşek ve çeneler açık durumdadır. Tonsuz olarak boğumlandırılır. Günümüz Türkçesinde kelime başlarında görülen “h” sesi, daha çok yabancı dillerden geçmiştir. 

TÜRKÇE SÖYLENİŞİ           KELİMENİN ASLI

Hayat                                      Hayāt  (Arapça)

Hakem                                    Hākem (Arapça)

Hamam                                   Hammam ( Arapça )

Hamza                                    Hamzā (Arapça)

Hasta                                      Hāste   (Farsça)

Hava                                       Hevā   (Farsça)

Hi He Ha Ho Hu Hö Hü Hı

Hih Heh Hah Hoh Huh Höh Hüh Hıh

Hip Hep Hap Hop Hup Höp Hüp Hıp

Hit Het Hat Hot Hut Höt Hüt Hıt

Hil Hel Hal Hol Hul Höl Hül Hıl

Hir Her Har Hor Hur Hör Hür Hır 

Hakime hakem, hakeme hakim gerek.
Halam halhallarla halkaları, halatları hallaççıya verdi. 

Hahamhanede hahambaşı hahamı homur homur homurdanır görünce, hemencecik
heyecanlandı, hızlandı, hoşnutsuz, hırçın hırçın giderken birdenbire karşısında
beliriveren Hôllândalı Helga’ya: Hah tamam! Haydi, hohla, hemen hoh de bakayım!
dedi.

Hayrabolulu hamamzade Hamitle, Hayrettin’in hanımı Halide Harputlu, has undan
hamur açıp Halâskârgazi’de hassa alayından müteakit hamurkâr Hüsnü Hayrettin ile
halası Hayrünisa Hanım’ın hem hayretine sebep oldu, hem de hayranlığını kazanıp
hayır duasını aldı.